Susanna Ylikoski (Finland) Dance
What we are not accustomed to often frightens’ us.
The story of Frau Troffea possibly arose due to stress of famine, plague and the suppression of the female body. Why are we performing now? Is it a cry to remember that we are Her(e)? What we are lacking is Earth and Flesh.
We have become one with the manufactured clock time and live in another temporality than this place, the nature. What happens to our attention when we give time to it and where do we place it? I believe one can observe the given value by the duration of time allowed for something to exist. In the western society we have stopped giving time to ourselves and lost touch to our surroundings. How many things can I in my immediate environment temporarily co-ordinate with? Why live by one time alone?
It’s a known fact that we are empathetic animals. Empathy is like a virus, our feelings transcend. It takes time to care but also time needs care.
We might forget about the past, but our bodies and the landscapes we live in remember as if it was yesterday and that of Frau Troffea. It is not that we lose the ability to dream and imagine but we lose the desire for it.
To remember who we are we must enter what is essential, even though sometimes you must go through what hides it, the non-essential.
We need to be shaken and experience reality as it is. Fear is essential for its instability. Who I am and who you are is the most vulnerable thing in us. What we are doing happens not by us alone: the bystanders by interpreting the works qualities contribute to it expanding the work out of its limits. Our bodies are constantly remade.
Susanna Ylikoski (Finnland), Tanz
Was wir nicht gewohnt sind macht uns häufig Angst.
Die Geschichte von Frau Troffea entstand aufgrund einer Hungersnot, einer Seuche und der Unterdrückung des weiblichen Körpers. Warum performen wir heute? Ist es ein Apell, sich daran zu erinnern, dass wir sie sind, dass wir hier sind? Uns fehlt Erde und Fleisch.
Wir sind eins geworden mit dem menschendefinierten Rad der Zeit und leben in einer anderen Temporalität als dieser Platz, die Natur. Was passiert mit unserer Wahrnehmung, wenn wir ihr Zeit geben und wo verorten wir sie? Ich glaube, dass man den naturgegebenen Wert, der Zeitdauer, die etwas existieren darf, beobachten kann. In der westlichen Gesellschaft haben wir aufgehört, uns selbst Zeit zu schenken und haben die Verbindung zu unserer Umgebung verloren. Wie viele Dinge kann ich in meiner unmittelbaren Umgebung zeitlich koordinieren. Warum nur in einer Zeit allein leben?
Es ist ein bekanntes Faktum, dass wir empathische Lebewesen sind. Empathie ist wie ein Virus, unsere Gefühle überwinden. Das braucht Zeit, gepflegt zu werden, aber es braucht diese Pflege auch.
Wir mögen die Vergangenheit vergessen, aber unsere Körper und die Landschaft, in der wir leben, erinnern sich daran als wäre sie gestern gewesen und so erinnert man sich auch an Frau Troffea. Wir haben nicht die Fähigkeit zu Träumen und zu Imaginieren verloren, aber wir verlieren den Wunsch dazu, es zu tun.
Um uns zu erinnern, wer wir sind, müssen wir uns auf das Wesentliche einlassen, auch wenn man dabei manchmal durch, das hindurch gehen muss, was es versteckt, das Nicht-Wesentliche.
Wir müssen wachgerüttelt werden und die Realität durchleben, wie sie ist. Angst ist wichtig für seine Instabilität. Wer bin ich und wer bist du: Die verwundbarsten Dinge in uns. Was wir tun, passiert nicht durch uns allein: Die Beobachter*innen tragen durch ihre Interpretation der Arbeitsqualität dazu bei und erweitern unsere Arbeit bis weit über ihre Grenzen. Unsere Körper erneuern sich dadurch ständig.
Susanna Ylikoski (Finlandiya) Dansı
Alışık olmadığımız şeyler genelde bizi ürkütür.
Frau Troffea’nın hikayesi muhtemelen dönemdeki açlık, veba ve kadın bedeninin baskılanmasına bir karşılık olarak ortaya çıktı. Peki biz neden şimdi bu performansı ortaya koyuyoruz? O (anda) olduğumuzu hatırlatan bir haykırış mı bu? İhtiyacımız olan şey toprak ve et.
Doğadan ve bulunduğumuz yerden bağımsız, üretilmiş zamanla bir olduk ve başka bir geçicilikte yaşıyoruz. Zaman tanıdığımızda dikkatimize ne oluyor ve onu neye yönlendiriyoruz? Bir şeylere atfedilen değeri anlamak için var olmasına ayrılan süreye bakma gerekir diye düşünüyorum. Batı toplumunda, kendimize zaman ayırmayı bıraktık ve etrafımızdakilerle iletişimimiz koptu. Birincil çevremde aynı anda kaç şeyle geçici olarak ilişkilenebilirim? Neden sadece bir kerelik yaşayayım?
Empatik hayvanlar olduğumuz bilinen bir gerçek. Empati bir virüs gibi, duygularımız geçişken. Birbirimizi umursamak zaman alıyor ama zamanında umursanması lazım.
Biz geçmişi unutabiliriz ama bedenlerimiz ve üzerinde yaşadığımız topraklar sanki dünmüş gibi hatırlarlar, Frau Troffea’yi. Hayal kurabilme ve hayal etme yeteneğimizi kaybettiğimizden değil ama isteğimizi yitirdiğimizden.
Kim olduğumuzu hatırlayabilmek için temeli gölgeleyen şeylerin arasından geçmek zorunda olsak da, temelinde ne olduğuna bakmamız lazım.
Sarsılıp gerçekliği olduğu gibi deneyimlememiz lazım. Endişe kendisinin devamsızlığı için gerekli. Senin ve benim kim olduğumuz içimizdeki en kırılgan şey. Yaptığımız şey sadece bize olmuyor: yanımızda duranların yapılan şeyi yorumlaması, işin kendi limitlerini aşıp büyümesine yol açıyor. Bedenlerimiz yeniden yeniden yapılıyor.
Susanna Ylikoski (Finlande) Danse
Souvent, ce à quoi nous ne sommes pas accoutumés nous effraie.
L'histoire de Frau Troffea survint sans doute du fait de la famine, de la peste et de la répression du corps féminin. Pourquoi dansons-nous maintenant ? Est-ce un cri pour nous remémorer que nous sommes Elle/ici ? Ce qui nous fait défaut, c'est la Terre et la Chair.
Nous sommes devenus un avec le temps des horloges et vivons dans une temporalité différente de ce lieu, la nature. Qu'arrive-t-il à notre attention quand nous lui accordons du temps et où la plaçons-nous ? Je crois que nous pouvons constater la valeur d'une chose par le temps alloué à cette chose pour exister. Dans la société occidentale, nous avons cessé de nous laisser du temps et nous avons perdu le contact avec ce qui nous entoure. Avec combien de choses puis-je me coordonner temporellement dans mon environnement immédiat ? Pourquoi vivre selon un seul temps ?
C'est un fait reconnu que nous sommes des animaux empathiques. L'empathie est comme un virus que nos émotions transcendent. Cela prend du temps de prendre soin mais le temps lui aussi a besoin que nous prenions soin de lui.
Il peut arriver que nous oublions le passé, mais nos corps et les paysages dans lesquels nous vivons se souviennent comme si c'était hier, le jour de Frau Troffea. Ce n'est pas que nous perdons la capacité de rêver et d'imaginer mais nous perdons le désir de rêver et d'imaginer. Pour nous remémorer qui nous sommes, nous devons entrer dans ce qui est essentiel, même si parfois il nous faut traverser ce qui le cache, l'inessentiel.
Il nous faut être secoués et faire l'expérience de la réalité telle qu'elle est. La peur est essentielle par son instabilité. Qui je suis et qui vous êtes est la chose la plus vulnérable en nous. Ce que nous faisons n'arrive pas de notre seul fait : les spectateurs, en interprétant les qualités de notre travail, y contribuent en étendant celui-ci en-dehors de ses limites. Nos corps sont constamment recréés.
سوزانا يليكوسكي (فنلندا) رقص
الأشياء التي لسنا على دراية بها عادة ما تجعلنا خائفين.
ربما تكون قصة فراو تروفيا مباشرة من الضغط على الجوع والطاعون والجسم الأنثوي. لماذا نمارس الآن؟ هل هي صرخة تذكرنا أننا هنا؟ نقصنا العالم والجسد.
نحن جبلنا مع ساعة المنتجة ونعيش في هذا المكان في زمن آخر غير هذا.في حال تفكرنا جيدا ماذا يحدث وأين نوجه انتباهناأثناء ذلك؟ أعتقد أنه يمكن ملاحظة القيم المعطاة بفضل عملية الوقت التي تسمح بوجود شيء ما. في المجتمع الغربي ، تخلينا عن إعطاء أنفسنا الوقت وفقدنا لمس بيئتنا. كم من الأشياء يمكنني التنسيق معها في محيطي المباشر؟ لماذا تعيش مرة واحدة فقط؟
إنها حقيقة معروفة أننا حيوانات متعاطفة. التعاطف يشبه الفيروس ، فهو يتجاوز عواطفنا. تستغرق الرعاية بعض الوقت ، لكن الأمر يتطلب بعض الوقت لرعايتها ، لكن الوقت يحتاج أيضًا إلى عناية.
قد ننسى الماضي ، لكن أجسادنا والمناظر الطبيعية التي نعيش فيها ستتذكر كل شيء وكأنه حدث البارحة كحكاية فراو تروفيا ، ما فقدناه هوليس خيالنا وأحلامنا ، بل فقدنا طموحنا ورغبتنا في ذلك.
لتتذكر من نحن ، علينا أن نذهب إلى الأساس لذلك ، حتى لو كان عليك الغوص في الأشياء الصغيرة المهملة التي تخفيها في بعض الأحيان.
علينا أن نهتز ونجرب الحقيقة كما هي. الخوف مهم جدا لعدم الاستقرار. من أنا ومن أنت، هذا الضعف الاكبر فينا. ما نقوم به ليس فقط من جهتناا: المراقبين لجودة العمل، يساهمون في دفع العمل خارج حدوده.لذلك يتم إعادة بناء أجسامنا باستمرار.
Susanna Ylikoski (Finlandia) Danza
A lo que no estamos acostumbrados a menudo nos asusta.
La historia de Frau Troffea posiblemente surgió debido al estrés causado por el hambre, la plaga y la supresión del cuerpo femenino. ¿Por qué estamos actuando ahora? ¿Es un grito para recordar que somos Ella (e)? Lo que nos falta es la tierra y la carne.
Nos hemos convertido en uno con el tiempo estructurado por el reloj, y vivimos en una temporalidad que no es éste lugar, la naturaleza. ¿Qué pasa cuando le damos tiempo a nuestra atención? dónde la ponemos? Creo que podemos observar el valor dado a nuestras acciones por el tiempo que les permitimos para existir. En la sociedad occidental, hemos dejado de darnos tiempo y hemos perdido el contacto con nuestro entorno. ¿Cuántas cosas puedo coordinar temporalmente en mi entorno inmediato? ¿Por qué vivir solo una vez?
Es un hecho conocido que somos animales empáticos. La empatía es como un virus, nuestros sentimientos trascienden. Se necesita tiempo para cuidar, pero también el tiempo necesita de cuidados.
Podemos olvidarnos del pasado, pero nuestros cuerpos y los paisajes en los que vivimos lo recuerdan todo como si fuera ayer, como el caso de Frau Troffea. No es que perdamos la capacidad de soñar e imaginar, sino que perdemos el deseo de hacerlo.
Para recordar quiénes somos tenemos que acceder a lo que es esencial, aunque a veces hay que pasar por lo que éste oculta, lo no esencial.
Necesitamos sacudirnos y experimentar la realidad tal y como es. El miedo es esencial por su inestabilidad. Quien yo soy y quienes son ustedes es lo más vulnerable entre nosotros.
Lo que nosotros estamos haciendo no sucede solo por nosotros: los espectadores al interpretar nuestra obra contribuyen a ello expandiendo el trabajo fuera de sus límites. Nuestros cuerpos están siendo re-hechos constantemente.