Jean Baptiste Charlot, (France) Dramaturgical Accompaniment, Choreography, Dance
I remember the question was: Why do I dance ? I could answer by many reasons ; all of them were linked to the pure joy of movement, of body, space and time awareness, of connection to others ; all of them where desirable.
So I came to wonder: How come these reasons sometimes fade away ? Simply put : why does it happen that I DON’T dance ? In every stance, every gesture, every breath, all the time ? At least small dances. Even invisible.
Then the story of Strasbourg’s dancing plague crossed paths: bodies trapped in (or freed to) constant movement, dancing unwillingly until the end. In some kind of raging expression. Blind, furious, political.
And what if we’d give some time to our bodies to find if only a scent of this state ? A body no longer considered as a vehicle, a tool, precise and full of self-unconsciousness, but moving for itself, following a path that keeps feeding its movement until exhaustion. Finally, less a body we dance with than a body finding its way to dance us.
Then I smiled thinking : And would it be contagious? Could it become joyfully contagious?
Jean Baptiste Charlot (Frankreich), dramaturgische Begleitung, Tanz
Ich erinnere mich an die Frage: Warum tanze ich? Ich kann dafür viele Gründen nennen; alle hängen mit der puren Freude an Bewegung, an Körper-, Raum- und Zeitwahrnehmung, an der Verbindung mit anderen zusammen. All das ist erstrebenswert.
Ich frage mich: Wie kommt es, dass diese Gründe manchmal entgleiten? Einfacher gesagt: Wie kommt es, dass ich NICHT tanze? Mit jeder Haltung, jeder Geste, jedem Atemzug, jederzeit? Zumindest kleine Tänze, seien sie noch so unmerklich.
Dann bin ich auf die Geschichte der Straßburger Tanzwut gestoßen: Körper waren gefangen in (oder befreit für) ununterbrochene/r Bewegung, unfreiwillig bis zum Ende tanzend. In einer Art rasendem Ausdruck: blind, wild, politisch.
Und was, wenn wir unsere Körper einen Hauch von diesem Zustand erfahren lassen? Einen Körper der nicht länger nur als Vehikel, als ein Werkzeug, präzise und ohne Bewusstheit über sich selbst betrachtet wird, sondern für sich selbst tanzt, einem Weg folgt. Ein Körper, der seine Bewegung bis zur Erschöpfung treibt. Schließlich tanzen wir weniger mit einem Körper, vielmehr findet ein Körper seinen Weg uns zu tanzen.
Und dann denke ich lächelnd: Und was ist, wenn dies ansteckend wäre? Könnte (unser Tanzen) gar mit Freude anstecken?
Jean Baptiste Charlot, (Fransa) Dramaturjik Eşlik, Dans
Hatırlıyorum, soru; neden dans ediyorum? Birçok sebeple açıklayabilirim; tamamı hareketin saf neşesine bağlı, beden alanına ve zaman farkındalığına, diğerleriyle bağ kurmaya, tamamı arzuladığım şeyler.
Dolayısıyla merak etmeye başladım: nasıl oluyor da bazen tüm bu sebepler yok oluyor? Sadeleştirerek söylersem: nasıl olur da dans etmem? Her harekette, her figürde, her nefeste, her zaman? En azından küçük danslar. Hatta görünmez olanlar.
Ve Strazburg Dans vebasıyla yollarım kesişiyor: Bedenler sürekli harekete hapsoluyor (ya da özgürleşiyor), istemsizce sonuna kadar dans. Ortaya çıkan bir ifade etme biçimi. Kör, umarsız, politik.
Ve bedenlerimize aslına bu halin başka bir versiyonunda olduğunu fark ettirecek biraz zaman versek. Bedenin artık işlevsel, net ve tamamen bilinçsiz bir araç olarak algılanması yerine kendi için hareket eden, tükenesiye kadar hareketini besleyen bir akışı takip eden bir varlık olarak algılandığını görsek. Nihayetinde daha az bizim dans ettirdiğimiz, daha çok bizi dans ettirmek için kendine yol bulan bir beden olarak mesela.
Sonra gülümseyerek düşündüm: Ya bu bulaşıcı olabilirse? Neşeyle bulaşıcı olabilir mi mesela?
Jean Baptiste Charlot, (France) assistant à la dramaturgie, chorégraphie, danse
Je me souviens de la question posée : “Pourquoi danses-tu?” Tant de raisons me venaient en réponse; toutes liées à la pure joie du mouvement, de l'ouverture au corps, à l'espace, au temps, à la connexion aux autres; toutes désirables.
Alors j'en vins à me demander : pourquoi ces raisons s'estompent-elles parfois? Plus simplement : pourquoi il arrive que je ne danse pas? Dans chaque posture, dans chaque geste, chaque respiration, tout le temps? Tout au moins de petites danses. Même invisibles.
Et puis l'histoire de la Peste dansante de Strasbourg est passée par là: des corps piégés dans (ou libérés vers) un mouvement constant, dansant sans volonté jusqu'à la fin. Dans une sorte de rage expressive. Aveugle, furieuse, politique.
Alors qu'arriverait-il si nous laissions le temps à nos corps de retrouver ne serait-ce que le parfum de cet état? Un corps non plus considéré comme un simple véhicule ou un outil précis et plein d'inconscience de soi, mais bougeant pour lui-même, suivant un parcours qui nourrisse son mouvement jusqu'à l'épuisement. Finalement, moins un corps avec lequel nous danserions qu'un corps trouvant les moyens de nous danser.
Puis j'ai souri en pensant : et serait-ce contagieux? Est-ce que ça pourrait devenir joyeusement contagieux?
جان بابتيست شارلوت (فرنسا) مرافقة الدراما ، رقص
أتذكرأن سؤال كان:" لماذا أرقص؟ ". أستطيع أن أشرح هذا لأسباب عديدة ؛ كان مرتبط بالوعي، الحركة، والجسد والوقت ، والفرح الخالص للتقارب للآخرين ؛ انهم جميعها أسباب جذابة.
لذلك بدأت أتساءل: لماذا يتم أحيانًا نسيان هذه الأسباب؟ لماذا أحيانا لا أستطيع أن أرقص؟ كل موقف ، كل لفتة حركية ، كل نفس ، في كل مرة؟ وعلى الأقل لحظات الرقص القصيرة جدا. حتى لو كانت غير مرئية.
ثم صادفت في رحلتي حادثة وباء الرقص في ستراسبورغ: الأجساد الواقعة في فخ الرقص ( من استسلم للرقص) والحركات الدائمة المستمرة بشكل غير اختياري حتى النهاية. بعض أشكال التعبير غير المنضبط (الغاضب ). أعمى ، غاضب ، سياسي .
وماذا يحدث فقط عندما نسمح لجسمنا بالوصول إلى رائحة هذا الوضع؟ الجسم لا يعتبر وساطة أو وسيلة بشكل قطعي وفي الوعي الذات على العكس من ذلك هو أن يقوم الراقص باتباع طريق معين متعلق بحركات بجسمه وفي النهاية نرقص بجسم أقل من الجسم الذي يوجد الطرق و يجعلنا نرقص .
ولاحقًا أنا أضحك على التفكير: هل يمكن أن يكون هذا الوباء؟ يمكن أن يكون وباء فرح؟
Jean Baptiste Charlot, (Francia) Acompañamiento Dramatúrgico y Danza
Recuerdo que la pregunta era: ¿por qué bailo? Podría haber respondido con muchas razones; todas ellas estaban vinculados a la alegría pura por el movimiento, por el cuerpo en el espacio y la conciencia del tiempo, por la conexión con los demás; todas ellas eran razones atractivas.
Entonces me pregunté: ¿por qué estas razones a veces se desvanecen? En pocas palabras: ¿por qué sucede que algunas veces no bailo? ¿En cada postura, cada gesto, cada respiración, todo el tiempo? Al menos pequeños bailes. Incluso invisibles.
Luego, la historia de La Plaga de la Danza de Estrasburgo se cruzó en mi camino: cuerpos atrapados (o liberados) en movimiento constante, bailando sin cesar hasta el final. De cierta expresión furiosa, irracional, política.
¿Y qué pasaría si le permitiéramos a nuestros cuerpos dedicar un tiempo para encontrar una pizca de este estado? Un cuerpo que ya no se considera como vehículo, o como herramienta precisa y llena de autoconsciencia, sino que se mueve por sí mismo, siguiendo un camino que le alimenta continuamente de movimiento hasta el agotamiento. Finalmente, menos un cuerpo con el que bailamos y mas un cuerpo que encuentra su manera de bailarnos.
Luego sonreí pensando: ¿y sería contagioso? ¿Podría volverse alegremente contagioso?
Jean Baptiste Charlot, (Francie), Dramaturgická spolupráce, tanec
Mám pocit, že ta otázka byla “Proč tančím?” Můžu odpovědět spoustou důvodů, z nichž všechny budou nějak spojeny s čistou radostí z pohybu, z těla, z prostoru a uvědomění si času, ze spojení s ostatními; všechny z nich zcela přirozeně vyhledáváme.
A tak si říkám: “Proč občas tyhle důvody zmizí, ustoupí do pozadí?”. Jinak řečeno, proč vůbec nastane situace, že NEtančím? Malý, neviditelný tanec, v každém postoji, gestu, dechu, bez ustání.
A pak je tady ten příběh s “Tanečním morem ve Štrasburku”: těla uvězněná (nebo osvobozená) v neustálém pohybu, tančící navzdory až do úplného konce. Svého druhu výraz šílenství, nadšení. Slepý, divoký, politický.
Co kdybychom dali našemu tělu čas okusit tenhle stav? Zkusit nevnímat tělo jako přesný a sebe-neuvědomělý nástroj, ale pohybovat se dráhou těla až k úplnému vyčerpání. Zkusit najít tělo, které námi tančí, víc než tělo, kterým my tančíme.
A pak jsem usmál při myšlence: Bude to nakažlivé? Může to být až radostně nakažlivé?